Verwende ventjes

Op de eerste rustdag vraagt een journalist aan Andy Schleck wie zijn grootste concurrent is. Andy denkt grappig te zijn en noemt de naam van zijn broer Fränck. De echte concurrentie reageert nauwelijks, Alberto Contador geeft aan dat de Schlecks het dan maar moeten gaan doen want hij staat een “straatlengte” achter. De andere mogelijke concurrentie wacht rustig af hoe de koers verloopt. Ze weten dat de gebroeders Schleck geen tijdrijders zijn en geen helden in een verregende afdaling.

In de ploegentijdrit werd nog eens bevestigd dat ze het niet van de tijdrit moeten hebben, ze hingen kilometers lang achterin het treintje.
Het weer is onvoorspelbaar maar als het regent en weg gaat bergaf dan gaan de gebroeders Schleck in de remmen.
Vorig jaar ging het mis in de afdaling van de Stockeu in de stromende regen waren beide heren gezien. Toen neutraliseerde ploegmaat Fabian Cancellara hoogst persoonlijk de koers waardoor de schade voor Andy Schleck beperkt bleef.
Dit jaar gaat het mis in de afdaling van Col de Manse, Andy Schleck toont zich na de aankomst een slecht verliezer. Hij geeft de organisatie de schuld van het gevaarlijk parcours waardoor de Tour mogelijk bergaf beslist is. In de eerste week verdwenen er een aantal collega’s van hem met botbreuken uit de koers dat werd toen verweten aan gevaarlijk rijden van de betrokken renners. Wat even vergeten wordt is dat risico’s nemen nu eenmaal bij topsport hoort.
Wielrennen is de heroïek van niet alleen de onderlinge maar ook de strijd met de elementen.
Helaas behoren de gebroeders Schleck bij de “mooi weer” sporters en zouden niet opvallen op het voetbalveld waar genoeg verwende ventjes rondlopen.